Накратко - в начална бременност ѝ откриха голям сърдечен дефект. Износих я с желание и спокойствие, понеже, бях сигурна, а и лекарите казаха, че може да живее нормално след операция.Но операцията се наложи по-рано, понеже не ядеше, роди се 4 кг, а на 4 месеца едва я докарахме до 5кг, за да може да понесе упойката и операцията. Лежахме заедно в болницата 23 дни. През 5 от тях беше сама, в реанимация....
Знаех, че има проблем, четох, мислих, контактувах с две мами от форума, минали през същото.. Знаех почти всичко, докато не се сблъсках като с парен локомотив с моето си дете, моят си случай. Безкрайно много ми помогна, обаче пълната подкрепа от страна на баща ѝ и информацията, която имах.
Затова сега ми е малко трудно да ви разбера всички... Може би, защото попаднах на хора, имащи желание и нужда да споделят опита си.
Далеч съм от мисълта, че ще се подготвя напълно и всичко ще мине по мед и масло. На това мога само плахо да се надявам. Но знам, че искам да направя това - да имам още едно дете. И съм убедена, че искам да го осиновя. И не съм сама
Ако някоя от вас иска да ми сподели историята си, проблемите си или нещо друго, което да ми помогне - направете го. Няма да се уплаша и да избягам - обещавам!
Ако не искате да го направите публично - пишете ми на лични. Ще запазя тайните ви.
Благодаря!