И по този повод, в събота бяхме на сватба. Бебето беше с нас. Докато се приготвяхме сутринта с тоалети и други работи (беше голям стрес и бързане), тя не спря да реве. Притесних се как ли ще изкараме цял ден на сватбата, ако така ми реве. Обаче, 2 мин преди да тръгнем, тя като се кротна. Бреййй, чудо на чудесата! Отиваме в църквата за церемонията, спи си тя... обаче, по едно време дойде момента на самото бракосъчетание, когато питаха булката и младоженеца дали ще се вземат. Та, преставете си пълна тишина - всеки чака да чуе "да"-то и точно в тоя момент нашата кокона като нададе един меден глас и аз потънах от срам... Хората започнаха да се обръщат... Картинка просто! Иначе, през останалото време беше същинско ангелче. Всеки искаше да я носи, тя се кефи, аз - свободна. По едно време, вече като бяхме в ресторанта, я изгубих между хората (а те бяха доста) И така, изкарахме сватбата без никакви проблеми