Примерно: Съзира ми паспорта и почва да реве, за да и` го дам. Реве с големи сълзи и нарежда "Дай е това. Дай Анджи кишка геда! Дай мене..." Обяснявам че това е важен документ, да го разгледа внимателно и да ми го даде да го прибера. Давам и го и я наблюдавам. Не иска да го даде, а мен ме е страх, че ще ми го надраска или скъса. И като казва "Ас ше пише малко." - обяснявам пак и го взимам. Пак реве и нарежда. Каквото и да говоря, не спира. И отвличане на вниманието не става - пак се сеща след мин. и пак реве и нарежда. После иска вода, ама не в тази чаша , а в другата, ама не аз , а баба и да отиде и да и донесе - и пак реве като не стане. След това иска столчето да го сложи в кревата да спи с него - и пак не давам, и пак реве
И през цялото това време майка ми ме гледа с укор - трябвало да се пречупи ината сега, щяла да ми се качи на главата като порасне, ужасно дете е ...
А детето ми е добро, но много самостоятелно и може би поради това и леко своенравно.
Иска ми се тези моменти да преминават по-леко, и да не ме вбесяват.
Споделете, ако знаето начин за "укротяване на опърничавата"